دانشگاه برگزارکننده:
دانشگاه اصفهان که به لحاظ قدمت و رشته‌های تحصیلی بزرگ‌ترین دانشگاه در منطقه مرکز کشور می‌باشد، دانشگاهی دولتی وابسته به وزارت علوم، تحقیقات و فناوری است که پایه‌های نخستین آن از ۳۰ آذر سال ۱۳۲۵ شمسی با ایجاد آموزشگاه عالی بهداری اصفهان گذاشته شد. چهار سال پس از آن یعنی در سال ۱۳۲۹ شمسی دانشکده پزشکی اصفهان در جوار آموزشگاه عالی بهداری کار خود را شروع کرد و با داشتن دوره شش ساله تحصیلی و اجازه صدور دیپلم دکتری در پزشکی به دانشجویان پس از نوشتن پایان‌نامه به فعالیت‌های آموزشی ادامه داد و بدین ترتیب آموزشگاه عالی بهداری به تدریج تعطیل شد و دانشیاران آن به دانشکده پزشکی منتقل شدند.
سال ۱۳۴۶ سالی است که احیاء مجدد و رونق دانشگاه آغاز شد و در ۱۶ شهریور با تعیین دکتر معتمدی به عنوان رئیس جدید دانشگاه اصفهان این دانشگاه موجودیت دانشگاهی خود را آغاز کرد و نخستین هیأت امنای دانشگاه تشکیل شد. شاید به همین خاطر در سال بعد دانشگاه اصفهان شاهد جهش عظیمی بود به این ترتیب که در حدود ۴ ماه سه بنای عمده ساختمان ادبیات، علوم و سلف سرویس دانشجویان ساخته شد و در ابتدای سال تحصیلی ۴۸-۴۷ دانشکده‌های ادبیات و علوم از کوی شاهزاده ابراهیم به محل هزارجریب منتقل گردید. هزار جریب یکی از مرغوب‌ترین مکان‌های شهر که در زمان خویش به دلیل فقدان آب، بیابانی بیش نبود، اما تیزبینی و آینده نگری دکتر مرتضی حکمی در سال ۱۳۲۸ آن سرمایه را برای دانشگاه اصفهان مهیا کرد.
از سال ۱۳۶۵ تاکنون دانشکده های مختلف در زمینه های علوم انسانی، فنی و مهندسی و علوم پایه به دانشکده‌های دانشگاه اصفهان اضافه شدند. دانشکده فنی و مهندسی سال ۱۳۶۷ و دانشکده مهندسی عمران و حمل و نقل در سال ۱۳۹۵ (شروع فعالیت با گروه نقشه برداری در سال ۱۳۶۷ و گروه عمران در سال ۱۳۸۳ در دانشکده فنی و مهندسی با تجمیع گروه های عمران و نقشه برداری در دانشکده حمل و نقل) تاسیس گردیدند.
در حال حاضر طبق داده‌های سایت ISC، دانشگاه اصفهان دارای رتبه دهم بین دانشگاه‌ها و موسسات پژوهشی ایران است.
- دانشکده عمران و حمل و نقل:
مجوز تاسیس گروه عمران در سال 1383 توسط دکتر حجازی از وزارت علوم، تحقیقات و فناوری صادر شد و این گروه در مهرماه 1385 شروع به کار کرد. هم اکنون گرایش‌های تحصیلات تکمیلی گروه شامل مهندسی سازه، مهندسی ژئوتکنیک، مهندسی و مدیریت منابع آب، مهندسی آب و سازه‌های هیدرولیکی، مهندسی محیط زیست می‌باشد. گروه عمران با 18 عضو هیئت علمی متخصص، به عنوان یکی از گروه‌های مطرح کشور، در زمینه آموزشی و پژوهشی با بیش از 300 دانشجو در مقطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری مشغول فعالیت است. در حال حاضر ریاست دانشکده عمران و حمل و نقل به عهده دکتر تاجمیرریاحی و مدیریت گروه عمران به عهده دکتر هفت‌برادران است.
امکانات آموزشی و کمک آموزشی دانشکده شامل ۸ آزمایشگاه آموزشی، ۱ سایت برای انجام پروژه‌های دانشجویان و ۲ دستگاه سرور تحقیقاتی برای هیأت علمی است. آزمایشگاه‌های این گروه عبارتند از: آزمایشگاه‌های مکانیک خاک، مصالح ساختمانی و تکنولوژی بتن و هیدرولیک.
اماکن گردشگری شهر اصفهان:
- پل خواجو:
پل خواجو در سال ۱۰۶۰ به دستور شاه عباس دوم صفوی ساخته شد و به‌عنوان یکی از مکان‌های دیدنی اصفهان، در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ در فهرست آثار ملی ایران قرار گرفت. این پل هم از نظر هیدرولیک و هم سازه‌ای در هماهنگی کامل با بستر طبیعی زمین است؛ به‌طوری که پی پل خواجو به‌عنوان سدی زیرزمینی در برابر دریاچه مخزن آب زیرزمینی اصفهان عمل می‌کند. مضاف بر اینکه این پل باعث می‌شود که رودخانه در بالادست، سفره آب زیرزمینی شهر را افزایش دهد و در پایین دست، مثل زهکشی برای زمین بستر شهر عمل کند.
در آن روزگار، زیر پایه پل را به صورت سرتاسری شمع قرار داده و پهنه غیرقابل نفوذی به وجود آورده و داخل آن ساروج ریخته‌اند. علاوه بر این، دهانه‌ها و کانال‌های عبوری ایجاد کردند که در نتیجه آن انرژی ناشی از آب که در پایین‌دست پل به هم می‌رسد، از بین می‌رود و حوضچه بسیار زیبایی شکل می‌گیرد. ضمن اینکه برخورد جریان‌های متقاطع آب منجر به تشکیل حباب‌ها و متعاقبا افزایش اکسیژن آب می‌شود؛ محیطی که برای پرورش ماهی مناسب بوده است. مهندسان عصر صفوی با احداث پل خواجو و ایجاد تاسیسات تاخیرانداز و بندها و... مشکل آب شهر اصفهان را حل کردند و در عین حال با شست‌وشوی خاک و قابل کشت کردن زمین، باعث دوام و گسترش آبادانی شدند.
- حمام علی قلی آقا:
حمام علی قلی آقا از مکان‌های دیدنی اصفهان در منطقه بیدآباد است و در سال ۱۱۲۵، توسط علی قلی آقا، از درباریان دو پادشاه صفوی، شاه سلیمان و شاه سلطان حسین صفوی ساخته شده است. با معماری سبک اصفهان در اواخر دوره صفوی، حمام علی قلی آقا شامل دو حمام بزرگ، کوچک و فضای چال‌حوض می‌شود. هر دو حمام بزرگ و کوچک از دو بخش اصلی سربینه و گرم‌خانه تشکیل شده‌اند، به طوری که دو فضای مجزا از هم تشکیل می‌دادند.
آب مورد نیاز برای استحمام، از منطقه‌ای معروف به چاه‌گاو که در غرب حمام قرار دارد تامین می‌شده است. پس از بیرون کشیدن آب از چاه، آن را به مخزن پشت‌بام منتقل می‌کرده‌اند و از آن‌جا آب میان خزینه‌ها و حوضچه‌ها تقسیم می‌شده است. سیستم گرمایش حمام شامل چند بخش بوده است: تون (آتشدان)، تیان (ظرف مخصوص گرم کردن آب)، انبار سوخت و گودال‌های جمع‌آوری خاکستر. آب به خاطر اختلاف سطح میان مخازن، حوضچه‌ها و فواره‌ها، به گردش در می‌آمده و برای به جریان انداختن آب، لوله ها شیب‌دار طراحی شده‌اند.