| استاندارد آرسنیک در آب شرب؛ چالشی گران‌قیمت برای صنعت تصفیه آب در ایران |
| کد مقاله : 1300-IWWA |
| نویسندگان |
|
محمد مسافری1، مسعود یونسیان2، سارا نیکمرام3، فرهاد غیوردوست *4 1استاد، مرکز تحقیقات مدیریت خدمات بهداشتی درمانی تبریز، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران 2استاد، گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران 3دکتری مهندسی محیط زیست، مدیر پایش و نظارت بر کیفیت آب و فاضلاب استان آذربایجان شرقی، شرکت آب و فاضلاب استان آذربایجان شرقی، تبریز، ایران 4گروه مهندسی بهداشت محیط |
| چکیده مقاله |
| آلودگی آرسنیک در آب‌های زیرزمینی ایران گسترده است و به‌دلیل کمبود منابع سطحی، استفاده از چاه‌های دارای غلظت بالای آرسنیک اجتناب‌ناپذیر شده است. اجرای استاندارد µg/L 10 هزینه‌های بالایی (۱ تا ۲ دلار برای هر مترمکعب) دارد و با محدودیت‌های فنی و مالی کشور همخوانی ندارد. از نظر علمی و اجرایی، دو نکته کلیدی مطرح است: فناوری‌های حذف آرسنیک هزینه‌بر و نیازمند نگهداری مداوم‌اند و در آب‌های شور و قلیایی ایران کارایی محدودی دارند؛ همچنین بسیاری از کشورها همچنان از حد مجاز µg/L 50 استفاده می‌کنند و WHO مقدار µg/L 10 را صرفاً هدفی پیشنهادی می‌داند. بر پایه شواهد اپیدمیولوژیک و مدل‌های ریسک مونت‌کارلو، در شرایط بحرانی کم‌آبی می‌توان پس از ارزیابی ریسک محلی (گروه‌های حساس، منابع غذایی و مدت مواجهه)، به‌طور موقت از منابع با آرسنیک تا µg/L 50 استفاده کرد. این سطح در کوتاه‌مدت خطر جدی برای سلامت ندارد و ریسک سرطان را به کمتر از ۱ در ۱۰۰۰ محدود می‌کند. چنین رویکردی با اطلاع‌رسانی عمومی، پایش مداوم و برنامه‌های کاهش آلودگی، می‌تواند میان حفظ سلامت و تأمین پایدار آب تعادل برقرار کرده و هزینه‌ها را تا ۷۰ درصد کاهش دهد. |
| کلیدواژه ها |
| آلودگی منابع آب، آرسنیک، سلامت، حدود مجاز، ایران |
| وضعیت: پذیرفته شده برای ارائه شفاهی |
